ONDERNEMEN VANUIT HART EN NIEREN

Augustus 2019. UZ Gent. Spoedafdeling.

Ik hoor het haar nog zeggen, de vervangster van mijn vaste huisarts. ‘Veerle, je

bloedwaarden zijn onrustwekkend. Ik raad je aan om zo snel mogelijk naar het

ziekenhuis te gaan.’ Met dat nieuws werd ik om 8 uur ’s morgens gewekt.

Even sloeg de paniek toe. Het lukte me niet om kalm te blijven. Uiteindelijk

arriveerde ik - nogal van de kaart - op de spoedafdeling.

Dankzij deze ervaring ging ik nog meer ondernemen vanuit hart en nieren.

Onverwacht scenario

Diagnose: niersteen. Mijn stoere ik dacht: Goh, die halen ze weg en de kous is af. Of

ik moet medicatie nemen. Niet dus. De steen was te groot, mijn bloed te slecht. De voorlopige oplossing was een bypass. Een verbrijzeling zou later volgen.

Vanaf dat moment stond ik voor een dilemma. Mijn dochter was namelijk net

vertrokken om een maand in Zwitserland te gaan werken. Haar eerste vakantiejob. Ik

zou haar gaan bezoeken. Althans, dat was het plan.

De specialist stelde me gerust. Het was geen enkel probleem om de reis te maken.

Mits ik geen fysieke inspanningen leverde. Maar toch …

Hoofd versus hart

Het getouwtrek tussen hoofd en hart kon beginnen.

Eerlijk? Ik denk dat het veeleer de angsten van mijn omgeving waren die me de

tweestrijd bezorgden. Ik ben best een straffe madam. En diep vanbinnen wist ik dat

het me zou lukken. Maar dat gemene duiveltje belandde toch op mijn schouders. En

ik moest ermee afrekenen …

Zou je dat wel doen? De verre reis alleen? Wat als er iets misgaat?

Maar ik wilde echt naar haar toe. Zien of alles goed ging. En haar de dingen (lees:

koekjes, zonnecrème en wandelbottines) bezorgen die ze nodig had.

Diep in mij gunde ik mezelf die time-out ook echt. Even onthaasten. Afstand nemen.

Alles op een rijtje zetten.

Gelukkig heb ik mijn hart de voorbije jaren flink getraind. Mijn hoofd moest dus het

onderspit delven.

Wie mij een beetje kent, gelooft zeker en vast dat ik met een klein hartje vertrok. Met

nog een minuscuul duiveltje in mijn kielzog …

Het was een oncomfortabele maar zalige rit. Ik koos de route via Reims. Om zo de

drukte in Brussel, Luxemburg en Basel te vermijden. En ja, ik was genoodzaakt om

regelmatig te stoppen. Een bypass is echt aanwezig in je lichaam. ��

Na een aantal uren borduren langs de autosnelweg volgde een ontspannen rit door

de weidse Franse natuur. De grens met Zwitserland. Grenzen vind ik altijd wat akelig

maar ik stak vriendelijk mijn hand op aan de controlepost. En begon aan het laatste

stukje van mijn traject. Een hele resem haarspeldbochten. Ik voelde me the queen of

the world.

No regrets

Ja, ik vertrok met een klein hartje …

Maar wat een mooie beloning kreeg ik in de plaats. Gezellige dagen met mijn

dochter. Tijd om écht te vertragen. Met een overwinnaarsgevoel. Ik had het toch

maar gedaan. Dat duiveltje? Dat was nergens meer te bespeuren …

Het zien van mijn dochter ontroerde me. In die paar weken was ze opengebloeid en

zelfstandig. Deed haar eigen ding daar in de bergen. Ze zegt wel eens dat ik een

mooi voorbeeld ben voor haar. Wel, op dat moment was zij mijn prachtige voorbeeld.

Mijn moederhart straalde van trots.

De omgeving was adembenemend. Zinal ligt aan het einde van de vallei met

prachtige bergen om bij weg te dromen. En stil. De stilte deed letterlijk pijn aan mijn

oren. Oorverdovend. Heerlijk. We hebben allebei ons hart aan de bergen verloren. Wat voel ik me klein als ik er ronddool. Klein en tegelijk zo krachtig. Vol ontzag voor de immense creaties van Moeder Natuur.

Mijn compagnon - de niersteen - dwong me om te onthaasten. Dat deed ik ook. Ik

nam rust. Maar tegelijk voelde ik de adrenaline door mijn lichaam jagen. I did it. I am

doing it. I will keep on doing it.

De dagen in Zinal waren het perfecte intermezzo tussen mijn job als loontrekkende

en mijn sprong in het ondernemerschap. De bergen maakten iets wakker in mij. Ik

ontwaakte uit mijn 20-jarige winterslaap … Eindelijk! Eindelijk werd ik ondernemer.

Ondernemer in hart en nieren. Een vrouw die het stuur in eigen handen neemt om

haar droombestemming te bereiken. Wat ben ik blij dat ik mijn hart heb laten winnen. Alleen zo kon het nog meer groeien. Ondernemen vanuit hart en nieren

Daar streef ik ook in het ondernemerschap naar. Meer actie vanuit mijn buikgevoel.

Mijn hart. En nieren. Natuurlijk gebruik je als ondernemer je hoofd. Maar mijn buikgevoel krijgt veel vaker het woord dan vroeger. Toegegeven: het betekent dat ik vaker uitgedaagd word om mijn comfortzone te verlaten. Springen. Zonder parachute. Maar ook daar is de

beloning (lees: voldoening) groot. Alleen zo geef je jezelf de kans om te groeien. Op

persoonlijk en professioneel gebied.

Voelt iets niet goed? Kost een taak mij te veel tijd en energie? Haal ik geen

voldoening uit bepaalde to-do’s? Dan laat ik me bijstaan door een expert. Want die

wordt er wel blij van.

Ook qua netwerkgroepen laat ik me sindsdien leiden door mijn buikgevoel. Ritch

Network kwam niet zomaar op mijn pad. Daar ben ik van overtuigd. Het klikte van de

eerste seconde met Daisy. Ik kon me ook direct vinden in de oprechte manier van

netwerken. Een groep ondernemers en bedrijven die hun mooie visie op de wereld

en de maatschappij delen. Echt authentiek. Menselijk.

Ik ben dankbaar dat Daisy mijn oprechtheid en authenticiteit aanvoelde. Ze heette

me met open armen welkom in de groep. Ik werd een Ritchie.

Veerle Van Caneghem

www.veerlevancaneghem.com